این  روز ها بیشتر دلم میخواهد زودتر جمعه ها تمام شوند...می شمارم روزهای هفته را زودتر بگذرد این جمعه ..تابرسیم به جمعه ی سبز...

خورشید لحظه به لحظه به خط افق نزدیک و نزدیک تر می شود و سرخی دل سیمای شفق نشان از غروبی دیگر دارد. احساس غریبیست. بغضی که گلو را می فشارد ، دلی که آرام ندارد ، سینه ای که تنگ است و بی قرار جمعه ای که به طرفه العینی هوای رفتن دارد...

و حلقه ی بی دلان زمانه را با یک جهان دلواپسی و صد کهکشان امید به حال خویش وا می گذارد...

تا کی برای بچه های شهرمان بخوانیم امام اول علی ... امام دوم حسن.......دوازدهم غائب است ...

دیگر بچه ها هم دوست دارند تا برایت شعر بخوانند ...ومن شعرهای دلم را برای اشک های شبانه ات می سرایم ...

من هر جمعه پذیرای شاپرک هایی هستم که با هزاران سبد بی خبری به دق الباب خانه مان می آید... اما امید همچنان زنده است

و چون ماهی در آسمان تاریک قلبمان می درخشد...تنها و جود شماست مولا که جمعه ها را در مصحف هفت رنگ تاریخ و روزگار چون دری خواستنی و قیمتی تر کرده...

این جمعه نیز به انتظارت خواهیم نشست و فراقت را ندبه خواهیم کرد ...

شاید که ذخیره ی مودت و حبل المتین ارادتمان گره گشای حاجات دل دردمندان باشد...

اللهم عجل لولیک الفرج...